تراکم شهری و هزینه های مسکن یک مشکل جهانی است و از آنجا که واحدهای ساختمانی کوچکتر می‌شوند مساکن کوچک خطر تبدیل شدن به مسکن موقت با ارزش اجتماعی کم را دارند. مساکن کوچک سونگپا با رساندن نسبت مساحت زمین و قابلیت گسترش ساختمان به بیشترین میزان، نوع جدیدی از مسکن را ارائه می‌کنند که محدوده هر واحد را گسترش می‌دهد و شامل محل گردش نیمه عمومی و بالکن‌ها و پس زمینه‌های بصری نیز می شود.
مانند ژل اطراف مروارید تاپیوکا، “فضای تاپیوکا” نیز به تقاطعی بین مکان‌های عمومی-خصوصی و داخلی-خارجی تبدیل می‌شود و فاصله‌های اجتماعی بین همسایه‌ها را ایجاد می‌کند. از این طریق، هدف پروژه اثبات این است که “فضا” و “اندازه” در واقع مفاهیم جداگانه‌ای هستند.
از نظر مسکن چند منظوره و پویا و انعطاف پذیر، چهارده عدد بلوک به ساکنین اجازه می دهد که هر کدام صاحب یک واحد باشند، یا در مواردی که یک زن و شوهر یا دوستان به فضای بیشتری احتیاج دارند میتوانند بلوک‌ها را برای تنظیمات بزرگتر به شکل دلخواه ترکیب کنند.
همچنین از واحدها می توان برای برنامه های مختلف مانند گالری ها یا فضاهای کاری استفاده کرد. این انعطاف پذیری به ساکنین اجازه می دهد زندگی طولانی‌تر و در نتیجه پایدارتری در این ساختمان داشته باشند چون مجبور نیستند با تغییر شرایط از آنجا بیرون بروند. همچنین سالن اجتماعات و کافه در طبقه همکف و زیرزمین به عنوان یک اتاق نشیمن مشترک بین واحدها در نظر گرفته شده است.
در حالی که بر اساس مقررات ساختمان بایستی به خاطر پارکینگ از زمین فاصله داشته باشد، زمین باز حاصل از این فاصله می تواند برای وقایع مختلف از جمله اجراها و نمایش‌های هنری یا اجتماعات نیز به کار رود. به این ترتیب ترافیک عابر پیاده از خیابان‌های اطراف به سمت سالن اجتماعات کشیده می شود و شهر و ساختمان و ساکنان را به فضاهای نمایشگاه در زیر ساختمان متصل می کند.
